Krasnoludzkie rozterki

Krasnoludzkie rozterki

Aleksander Serwiński

Dwarkar, stolica krasnoludów.

Uda się. Dziś się uda. Mój brat, nie może być bez serca. A jeżeli takowe ma, to mój wiersz go wzruszy. W końcu zacznie mnie doceniać. Doszedłem do jego kwatery. Zapukałem. On otworzył.

-Czego?

-Na browar przyszedłem…

-Serio? To wspaniale. Może jeszcze będzie z ciebie krasnolud… Bałem się, że z jakimś durnym wierszydłem znów wyskoczysz… Wchodź.

Wszedłem do środka. Brat wyjął kubki czyste jak zęby trolla i nalał brązowego trunku. Położył kufle na stole usiadł. Ja też. Piłem powoli i mało. On sobie nie żałował. Po ośmiu dolewkach stwierdziłem, że już czas.

-A teraz bracie, mam dla ciebie wiersz…

-Ło nii… hik…znów jakiś pierd… hik.

Ale nie oponował dłużej, więc zacząłem czytać:

Na polanie pięknej;

Stał obelisk kamienny;

Drzewo rosło czym wyżej;

Trawy wokół świat pełny;

Strumyk płynął przy drzewie;

Gwiazdy świeciły na niebie;

Wieki to wszystko trwało;

Nieprzerwanie niezmienne stało;

Przyszła burza drzewo strąciła;

Piorunami trawę spaliła;

Przyszła susza strumyk znikł;

A bez wody nie ostał się nikt;

W końcu gwiazdy, co nieba mrugały;

Wszystkie, co do jednej, pospadały;

Czasy ciemności i mroku nastały;

Nawet bakterie gdzieś uleciały;

A stary obelisk z kamienia;

Niewzruszony przez pokolenia;

Wciąż mimo mroku trwał;

A czas? Czas się go nie imał;

Brat, ani drgnął Przepełniła mnie nadzieja. Może mnie zrozumiał? Może mu się podobało? Spojrzałem mu prosto w oczy. On zrobił to samo. I beknął głośno, prosto w moją twarz.

-Uch. Ale to było nudne. Już żem przysnął prawie…Hik…Wiesz, co brat? Ty tu Se posiedź i piwo dopij, a ja do karczmy idę.

Siedziałem smutny. W zamyśleniu. Tu nikt mnie nie rozumie. Rodzony brat uważa za dziwaka. A gdzie indziej? Dla mnie nie ma gdzieindziej…